Het is deze week de week van de hoogbegaafdheid. Een goed moment om een pleidooi te houden voor het opheffen van het taboe op hoogbegaafdheid.
De wereld redden
Oké, toegegeven. Toen ik mijn eerste volwassen hoogbegaafde tegenkwam, dacht ik in al mijn onwetendheid: "moet jij dan niet de wereld redden ofzo?". Maar nee, niet iedere hoogbegaafde is een Einstein of Nobelprijs winnaar.
Is het vanwege deze verwachting van anderen dat hoogbegaafden het liever niet van de daken schreeuwen dat ze hoogbegaafd zijn? Of speelt er meer?
Hoogbegaafd zijn: zegen en vloek
Ik was aanvankelijk ook terughoudend in het bekendmaken van mijn hoogbegaafde ik. Rond mijn 30e kwam ik erachter. Ik was van slag. Kon niet begrijpen dat blijkbaar 98% van de bevolking een lager IQ heeft dan ik. Hoezo dan? Zo slim vond ik mezelf niet. Later leerde ik wat er allemaal nog meer bij het hoogbegaafd-zijn hoort. Dat het IQ hierin niet leidend is, maar ook vele zijnskenmerken (o.a. nieuwsgierig, creatief, hoog rechtvaardigheidsgevoel, verbanden leggen, hoogsensitief). Die zijnskenmerken zijn niet altijd helpend als je de wereld wilt redden ;).
Er vielen allerlei kwartjes. Ik begreep mezelf en mijn ontwikkeling tot dan toe beter. Er viel vanalles op zijn plek. Nu ben ik zover dat ik er open en eerlijk over ben (kan natuurlijk ook niet anders met mijn bedrijf). Ik vind het ontzettend belangrijk dat de mensen om mij heen begrijpen wat het betekent om hoogbegaafd te zijn. Zowel de voordelen als de nadelen. Want daar waar niet-hoogbegaafden vaak denken dat hoogbegaafdheid een zegen is, is het soms ook een vloek.
Waarom zwijgen?
Ook van mijn zoon mag iedereen het weten. Het hoort bij wie hij is. En sinds hij voltijds hoogbegaafdenonderwijs volgt, kunnen we het ook eigenlijk niet meer verzwijgen, al zouden we willen. Ik vind het belangrijk dat een kind zelf weet dat het hoogbegaafd is. Ik hoor in mijn omgeving wel ouders die het woord 'hoogbegaafdheid' niet willen gebruiken. Maar waarom niet? Het beestje heeft een naam en dat is hoogbegaafdheid. Komt het doordat er toch een bijsmaak zit aan de term hoogbegaafdheid? Omdat het door het 'hoog' en 'begaafd' iets in zich heeft van pretenderen beter te zijn? Wellicht is de term wat ongelukkig. Maar een laagbegaafd persoon is toch ook gewoon een laagbegaafd persoon? En die is toch ook niets slechter of minder dan een ander? Op dezelfde manier is een hoogbegaafde niet beter of meer.
Iedereen mag het weten!
Als we blijven zwijgen over ons hoogbegaafd-zijn en dat van onze kinderen, dan houden we zelf het taboe in stand. En daarmee de onwetendheid. En onwetendheid betekent vaak ook onbegrip. Dus, waar zijn de zwijgers bang voor?
Uitsluiting? Er niet bij kunnen of mogen horen als eenmaal bekend is dat je anders bent, of jouw kind anders is? Geloof me, dat hebben ze allang door! Je bént nu eenmaal anders. Misschien sta je al aan de zijlijn, terwijl uitleg leidt tot begrip en er dus meer kans is op insluiting, erbij mogen horen. Precies zoals je bent.
Bang voor het stigma? Dat je dan alleen nog maar als nerd gezien wordt? Of je bént al die nerd, of je bent het niet. Daar verandert je hoogbegaafdheid en het bekend maken ervan niets aan. En beiden is oké.
Ik ben heel benieuwd naar het waarom. Waarom zijn er mensen die zwijgen over hun hoogbegaafdheid of dat van hun kinderen? Mijn ervaring over het delen ervan is positief, al vond ik het in het begin ook spannend. Bang voor hoe mensen erop zouden reageren. Maar ik heb al mijn vrienden nog, heb er zelfs vrienden bij! En als mensen het niet (willen) begrijpen, nou dan maar niet.
En jij?
Ben jij er open en eerlijk over? Of ben jij een zwijger? En waarom?
Reactie plaatsen
Reacties
Wij kwamen erachter bij onze oudste toen hij net 5 was. Hebben hem zelf laten testen wegens toenemende gedragsprobleempjes op school en later ook thuis.
In eerste instantie nooit gedacht dat hij hoogbegaafd was. Hij is ook geen alwetende catalogus en door wat hij meegemaakt heeft, weinig op de voorgrond tredend. Heeft ook weinig drang om alles te weten. Hopelijk vindt hij ooit weer die drang.
Mijn man en ik weten inmiddels ook veel meer over onszelf en ook wij zijn daar beter van geworden.
Wij zijn er heel erg open over. Juist ook om te benadrukken dat het geen pretje is en dat het hard werken is om onze zoon in balans te houden, vooral op school. Ook speelt mee dat hij erg gevoelig is en dat, wanneer hij niet lekker in zijn vel zit, zijn gedrag kenmerken van autisme en ADHD vertoont. Dus ook open om dat te ontkrachten en te verduidelijken. Geen probleem als dat wel zo zou zijn, maar beide "kenmerken" scheppen weer andere verwachtingen en vooroordelen dan wat onze oudste tegenaan loopt.
We hebben eigenlijk ook nog nooit een nare reactie gehad op onze openheid.
Hai Kelly, bedankt voor je reactie. Wat goed om te lezen dat je er open over bent. En ook jouw ervaring is dat er eigenlijk geen negatieve reacties komen!
Uitleggen en benoemen is volgens mij écht het beste.
Wat een toeval (of niet!?) dat ik net deze week bij je kom buurten. Alles wat je omschrijft speelt bij ons in ons hoofd af bij de afweging wel of niet testen.
Er komt veel bij kijken of je wel of niet wilt laten testen inderdaad. Naar mijn idee moet er wel een soort ´noodzaak´ zijn om te testen. We gaan het bespreken van de week!